انا لله و انا الیه الراجعون. با کمال تاسف یکبار دیگر شاهد بیرون امدن دست یزید و شمر از آستین وارثانشان داعش و طالب هستیم. اسارت حسین و یارانش ده روز به طول انجامید و در ختم ده روز فاجعه بزرگ و فراموش نشدنی کربلا رخ داد اما اسارت وارثان حسین بیشتر از نه ماه طول کشید و زابل افغانستان کربلای دیگری شد. اگر آنروز اهالی کوفه از ترس لب نگشادند، امروز در راس به اصطلاح رهبران هزاره و همه انسانهای به اصطلاح آزاده منش در سکوت مطلق به سر میبرند. از وارثان یز ید گلایه نمیکنم، با اهل کوفه امروزی هم کاری ندارم. از مصلحت اندیشان و دوستداران مقام و ثروت هم چیزی نمیطلبم. به امید آنکه شاید تعداد وارثان حسین نسبت به 1400 سال پیش کمی افزوده باشد. میخواهم یکبار دیگر صدای حسین را فریاد بزنم که آیا در این دنیا آزاده انسانهایی هست که مظلومین قرن جدید را یاری دهد؟ اگر هست مجال اطلاف وقت نیست. از هیچ کسی انتظار هدایت و دعوت نکنید.در هر جای دنیا که هستید و با استفاده از موقعیت و امکانات در دسترس به پا خیزیم. روز روز تصمیم گیری است نه روز صبر. دنیا را باید از شدت این فاجعه به لرزه بیاوریم و به همه ازاده های دنیا بفهمانیم که در افغانستان چه میگزرد. حال تصمیم با ماست که حسینی باشیم یا یزدی؟

Afganistan Hazaraları Derneği