قطعنامه تجمع اعتراضی افغان های مقیم ترکیه در پیوند به فاجعه ربودن و قتل مسافرین هزاره در افغانستان

افغانستان بیش از 14 سال است که نظام حکومتی قانونمند را براساس توافقات بدست آمده از کنفرانس بن تجربه می کند. انتظار می رفت وضعیت امنیتی افغانستان با حمایت جامعه جهانی هر روز بهترشود، افراطی گری و قتل و کشتار و جنگ از این سرزمین رخت بربسته و در سایه حاکمیت قانون، کرامت انسانی، صیانت ازحقوق بشر و حقوق زنان به مهمترین ارزش های اجتماعی و حکومتی تبدیل شود.
اما متاسفانه بعد از سالیان متمادی هنوز هم افراطیگری و خشونت، درنده خویی سیری ناپذیر خود را نشان می دهد و هموطنان ما را در جای جای این سرزمین قربانی می کند. افراط گرایی و تروریسم با چهرهای مختلف هر روز جنایت دیگری را در این سرزمین به بار می نشاند و روح زجر دیده و زخم های کهنه مردمان این سرزمین را نمک تازه ای می زند.
ما اینجا تجمع کرده ایم که بگوییم مسافران گروگان گرفته شده و سر بریده شده هم ؛ از همین آب و خاک اند. درد هر هم وطن ما درد مشترک همه ماست. شکریه وفرخنده و رخشانه و دیگر مادران که که در زابل شهید شدند، ناموس همه ملت افغانستان هستند . 31 مسافر اسیر که در زابل اختطاف شدند، و هفت مسافری که به شکل بیرحمانه ای به قتل رسیدند بردار و خواهر همه کسانی است که درد این وطن زندگی میکنند .
به راستی که افغانستان پس از 14 سال حکومت داری با حمایت بین المللی به کدام سو روان است؟ چند مادر، خواهر و پدر و برادر دیگر باید گلوی شان بریده شود تا ما بخود آییم ؟ مردم افغانستان دیگر توان بلند کردن تابوت ها را ندارند.
دولت مردان کشور باید بدانند که انتظار هموطنانشان از آنها امنیت واقعی و عدالت همگانی است .
ما دانشجویان و پناهجویان افغان در ترکیه اعتراض و نگرانی خود را در قبال خشونت های اخیر ابراز داشته و موارد زیر را به عنوان خواست های خویش مطرح می نمایم:

1- تأمین امنیت خواست و از جمله حقوق ارزشی ملت و وظیفه حکومت است. حکومت باید بصورت جدی پاسخگو باشد که تا بکی هموطنان ما در هیچ جای کشور امنیت نداشته باشد ؟
2- هر گونه انسان ستیزی و حرکات ضد انسانی مردود و برچیدنش وظیفه حکومت است.
3- حکومت باید بداند که دسیسه گروگانگیری و کشتار قوم مشخصی در جای جای افغانستان آتشیست که اگر جهت خاموش ساختنش با جدیت ؛ قاطعیت و درایت لازم وارد عمل نشود بزودی این آتش خطرناک دامن سایر اقوام را گرفته و ما را به جنگهای فرقه ایی چند دهه قبل گرفتار خواهد ساخت که در آنصورت بزرگترین ضرر را ملت افغانستان متقبل خواهد شد .
4- حکومت نباید بیشتر از این بی مسولیتی و غفلت وظیفه ایی اش را در برابر موضوعات مهم کشوری تحت عنوان سکوت استراتژیک ادامه دهد .
5- رهبران و سردمداران جامعه ما باید بدانند که وظیفه آنان توجیه و عرض تسلیت بعد از رویدادهای وحشیانه به مردم نه ! بلکه جلوگیری واقعه قبل از وقوع و محو چنین اعمال وحشیانه و درد منشانه است .
6- تقاضای جدی ما از حکومت این است که بجای شعار گرفتن انتقام شهدا از مخالفین خون آشام ؛ به اشتباهات مسولین امنیتی کشور توجه جدی نموده اصلاحات وارد نماید ؛ تا مردم ستمدیده ما دیگر شاهد تکرار گروگانگیری ها ؛ سنگسار ها ؛ در محاکم صحرایی ؛ آتش زدن خانمها در چندقدمی ارگ ؛ قتلهای زنجیره ای و پی در پی همانند واقعه درد آور جلریز و سر بریدن های وحشیانه نباشند .
7- امنیت شاه راه ها باید بصورت کامل گرفته شود تا در آینده مسافران ؛ دیگر به این سرنوشت گرفتار نشوند .
8- از حکومت و مسولین دولتی مشخصا از شخص ریس جمهور اشرف غنی و ریس اجراییه عبدلله عبدلله و معاونانشان دوستم و دانش و محمد خان و محقق؛ میپرسیم ؛ که چرا در مقابل تظاهرات و خواسته های به حق مردم افغانستان که ساعتها بطول انجامید حاضر به جواب دهی نشدید ؟ بعد از اینکه کاسه صبر ملت لبریزشد و وارد ارگ شدند شما فرمان فیر دادید و هشت تن از معترضین را در مدنی ترین و بی سابقه ترین مظاهره مردمی به خشونت کشیدید و دقایقی بعد سراسیمه برروی صفحه تلویزیون ملی ظاهر شده باکمال بی شرمی از هدایت دادن تان در مورد امنیت شاهراه ها خبر دادید . آیا تا آنوقت امنیت شاهراه ها مهم نبود و یا هدایت داده نشده بود و یا این هدایت با دیگر هدایت ها فرق میکرد ؟ همانطوریکه هشت تن از گروگانهای زابل بعد از نه ماه دقیقا یک روز بعد از شهادت هفت تن از عزیزان مان بطور معجزه آسا ؛ آزاد شد ؛ اما ازچگونگی آزادیشان ملت بی خبر ماند .
9- ملتی که در بزرگترین مظاهره در تاریخ افغانستان تا آخرین لحظه به هیچ چیزی ضرر نرسانده بودند به کدام سبب لوچگ سرکوچه نامیده شد ؟ دلیل خجالت شما از مدنی ترین تظاهرات مردم چی بود ؟
10- کسانیکه مظاهره تماما بحق مردم را بخاطر منافع و مقاصد شخصی خویش به بیراهه کشیدند آیا از خطراتی که در کمین ملت افغانستان بود آگاه نبودند؟ ویا این که منافع شما برتر از منافع ملت و کشور بود ؟
11- در اخیر ازجوامع بین المللی ؛ از حقوق بشرو نهادهای مدنی دنیا خواهشمندیم که صدای گلوهای بریده ی شکریه ها را بشنوندو افغانستان را برای رهایی از چنگال مجریان جهالت ؛ طالب و داعش همیاری و همکاری نمایید .
12- ازمنادیان حقوق بشر و کشورهای اروپایی تقاضامندیم که با توجه به اوضاع وخیم امنیتی درگوشه گوشه افغانستان ؛ از مهمانداری مهاجرین افغانی در کشورهایشان خستگی نکنند و به یاوه گویی های اشرف غنی که گفته هایش با راپور وزیر مهاجرتش همخوانی ندارد ؛ باورنکنند . و امید هزاران مهاجر افغانی را که صرف برای نجات دادن جانشان وباتکیه به شئونات انسانی به درهای شما پناه آورده اند را به یاس مبدل نکنید .

انجمن فرهنگی و همبستگی هزاره های مقیم ترکیه و مهاجرین و محصلین مقیم شهرهای ترابزون و ارزوروم

15/11/2015 ترابزون – ارزوروم – ترکیه

TRABZON

ERZURUM

GAZETE

Afganistan Hazaraları Derneği